twitter
rss


Η καθημερινότητα ενός Παιδιού με ΔΕΠ-Υ Η μικρή ταινία κινουμένων σχεδίων «Falling Letters», απεικονίζει με όμορφο τρόπο τις δυσκολίες στην καθημερινότητα ενός παιδιού που αντιμετωπίζει Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή και Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ). Animated film by Erik Rosenlund, Music by Martin Willert

Τι είναι ΔΕΠ/Υ και ποια αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά της; 



Πρόκειται για ένα σύνδρομο, όπου τα άτομα που το παρουσιάζουν, εμφανίζουν προβλήματα αναφορικά με την διατήρηση της προσοχής τους παραπάνω από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Ακόμη δεν είναι καθόλου σπάνιες οι φορές που εκδηλώνουν σε σημαντικά μεγάλο βαθμό σωματική υπερδραστηριότητα. Πιο συγκεκριμένα, η ΔΕΠ/Υ δύναται να γίνει αντιληπτή βάσει 3 βασικών διακριτών αξόνων που την απαρτίζουν. Ο πρώτος άξονας είναι αυτός της Διάσπασης Προσοχής: εδώ τα παιδιά εστιάζουν την προσοχή τους σε ερεθίσματα διαφορετικά από αυτά που θα έπρεπε στην πραγματικότητα να εστιάζουν. Στο σχολείο: Οι εργασίες, οι οποίες τους ανατίθενται από τους εκπαιδευτικούς, είναι αρκετά συχνά ημιτελείς και περιέχουν λάθη που οφείλονται σε απροσεξία και όχι σε άγνοια των γλωσσικών κανόνων. Δημιουργούν την εντύπωση ότι ονειροπολούν μέσα στην τάξη και ότι είναι αποκομμένα από το μάθημα. Τα παιδιά αυτά λόγω της έλλειψης υπομονής και επιμονής που τα χαρακτηρίζει, απογοητεύονται πολύ γρήγορα και ως εκ τούτου να εγκαταλείπουν εύκολα οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνονται. Ακόμη παρουσιάζουν πρόβλημα συγκέντρωσης αναφορικά με την εκτέλεση κάποιας δραστηριότητας, λόγω των εξωτερικών ερεθισμάτων που τους αποσπούν την προσοχή. Ο δεύτερος είναι αυτός της παρορμητικότητας: όπου οτιδήποτε τους έρθει στο μυαλό το υλοποιούν αμέσως, χωρίς να έχει πρώτα προηγηθεί κάποια σκέψη. Στο σχολείο: Σπεύδουν να δώσουν μια απάντηση ή να εκτελέσουν μια οδηγία πριν καλά καλά τους δοθούν οι κατευθυντήριες γραμμές από τον διδάσκοντα. Σε ποικίλες δραστηριότητες, συζητήσεις αλλά και μέσα στην ίδια την τάξη είναι ιδιαίτερα ανυπόμονοι με αποτέλεσμα να μην μπορούν να περιμένουν έως ότου έρθει η δική τους σειρά. Ο τρίτος άξονας αποτελεί η υπερκινητικότητα: η οποία προσδιορίζει την δυσκολία που αντιμετωπίζει ένα άτομο όταν πρέπει να μείνει ήσυχο και να μην κινείται διαρκώς. Στο σχολείο: Παρουσιάζουν έντονη κινητική δραστηριότητα, παραδείγματος χάριν τρέχουν, πηδούν, σκαρφαλώνουν, με αποτέλεσμα συχνά να τραυματιστούν. Όταν πρέπει να μείνουν για πολλή ώρα σε ένα σημείο χωρίς να κινούνται, τότε μοιραία θα αρχίσουν να στριφογυρίζουν στην καρέκλα τους και θα κουνούν νευρικά τα χέρια και τα πόδια τους. Επιπλέον ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι να αρχίσει να περιφέρεται στην τάξη και να ενοχλεί τους υπόλοιπους συμμαθητές του. Σίγουρα ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος και μόνο στο άκουσμα των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών είναι πολύ πιθανό να θεωρήσει ότι τα παιδιά αυτά, ενδεχομένως, να μην διαθέτουν κάποιο θετικό στοιχείο. Στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι αλήθεια, αντίθετα τα διακρίνει μια πολλή καλή αίσθηση του χιούμορ, είναι ευφυή και διαθέτουν πολλή μεγάλη φαντασία.   Ποια είναι λοιπόν η ειδοποιός διαφορά μεταξύ ενός παιδιού με ΔΕΠ/Υ και ενός ζωηρού παιδιού; Ένα παιδί με ΔΕΠ/Υ, όπως πολύ καλά προαναφέρθηκε, παρουσιάζει δυσκολία στην προσπάθεια του να διατηρηθεί ακίνητο ακόμα και όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν. Σε περίπτωση όμως που κάτι τέτοιο καταστεί δυνατό, η διάρκεια που θα έχει θα είναι χρονικά ελάχιστη, με αποτέλεσμα να γίνονται ιδιαίτερα ανήσυχα. Με αλλά λόγια ένα τέτοιο παιδί ακριβώς εξαιτίας της φύσης του συνδρόμου αυτού δεν είναι σε θέση να κατορθώσει να ελέγξει την έντονη κινητική του δραστηριότητα. ΑΝΤΙΘΕΤΑ ένα παιδί που απλά είναι ζωηρό δύναται να ελέγχει αυτή την υπερκινητικότητα του σε περιστάσεις που επιβάλλεται να παραμείνει ήσυχο. Ο λειτουργικός ρόλος της οικογένειας αλλά και του σχολείου Όπως είναι βέβαιο, όταν ένα παιδί διαγιγνώσκεται με ΔΕΠ/Υ δεν είναι λίγες οι φορές που οι γονείς αισθάνονται ότι βρίσκονται σε δύσκολη θέση, μη γνωρίζοντας πως να διαχειριστούν την όλη κατάσταση και τότε αρχίσουν να κυριαρχούνται από έντονα συναισθήματα όπως είναι το άγχος και η υπερβολική ανησυχία αναφορικά με το ποιος θεωρείται ότι είναι ο κατάλληλος τρόπος, με τον οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους. Εν τούτοις αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να προβληματίζονται, και αυτό διότι ο ρόλος που καλούνται να διαδραματίσουν είναι εξαιρετικά απλός και ταυτόχρονα μεγίστης σημασίας. Πιο συγκεκριμένα θα ήταν ωφέλιμο και οι δύο γονείς να είναι από κοινού υποστηρικτικοί απέναντι στο παιδί, και να του δείχνουν κατανόηση. Ακόμη να του μιλούν με θετικό τρόπο και να επιβραβεύουν τις όποιες προσπάθειες του, τονώνοντάς του έτσι την χαμένη του αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Θα πρέπει να θέτουν όρια και στόχους, να του παρέχουν σαφείς οδηγίες και εντολές, ώστε να κατανοήσει και αυτό με τη σειρά του τί να αναμένει από τους ίδιους. Πάνω από όλα ένα τέτοιο παιδί πρέπει να ενθαρρύνεται να λαμβάνει μέρος σε ομαδικές δραστηριότητες μαζί με άλλα παιδιά. Από την άλλη πλευρά εξίσου καθοριστικός κρίνεται και ο ρόλος του εκπαιδευτικού σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης ενός παιδιού με ΔΕΠ/Υ. Μια καλή ιδέα θα ήταν να του ανατίθενται κάποια <<καθήκοντα>> εντός της τάξης, όπως το να μοιράζει τις κόλλες χαρτί στους συμμαθητές του. Να δέχεται την ανάλογη επιβράβευση, όταν αυτή μάλιστα είναι δημόσια, σε περιπτώσεις που επιδεικνύει μια θετική και αποδεκτή από όλους συμπεριφορά. Επιπροσθέτως, είναι σημαντικό ένας τέτοιος μαθητής να ενθαρρύνεται για ενεργή συμμετοχή στο μάθημα. Βέβαια θα πρέπει ο ίδιος ο εκπαιδευτικός να έχει φροντίσει εκ των προτέρων να δοθούν στο παιδί ξεκάθαρες και κατανοητές εντολές, ώστε να επιτευχθούν και οι προσδοκώμενοι εκπαιδευτικοί στόχοι. Συνακόλουθα, όταν η συμπεριφορά του παιδιού δεν είναι πάντα η αναμενόμενη, δεν θα πρέπει να γίνεται αντικείμενο συζήτησης από τον δάσκαλο μπροστά σε τρίτους, αφού είναι κάτι το οποίο ένα παιδί με ΔΕΠ/Υ δεν θα το άντεχε. Τέλος, όταν εκδηλώνει έντονη παρορμητικότητα εντός της τάξης, θα πρέπει να του επιτρέπεται ένα μικρό διάλειμμα, σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να παραβλεφθεί όταν μάλιστα δεν δημιουργεί προβλήματα. Εν κατακλείδι, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι ένα τέτοιο παιδί δύναται να μετριάσει τόσο την διάσπαση προσοχής, όσο την παρορμητικότητα και την υπερκινητικότητα που εκδηλώνει, επιδεικνύοντας μια σωστή και αρμόζουσα συμπεριφορά τόσο σε κοινωνικό όσο και σε σχολικό επίπεδο μόνο βάσει των παραπάνω γονεικών αλλά και εκπαιδευτικών τεχνικών εξατομικευμένα ή ακόμη καλύτερα όταν αυτοί οι δύο παράγοντες βρίσκονται σε μια διαρκή αλληλεπίδραση για τη μέγιστη δυνατή στήριξη προς το παιδί. Τότε η έκβαση δεν μπορεί παρά να είναι θετική.!!!! 

Πηγή: https://www.taexeiola.gr/mathisiakes-dyskolies

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
back to top