400 χρόνια συμπληρώνονται από τον θάνατο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου. Ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από την Κρήτη,
συνέχισε στην Ιταλία και την Ισπανία και εμπνέει έως και σήμερα καλλιτέχνες αλλά και θαυμαστές της τέχνης, που βλέπουν στο πρόσωπό του μία ολόκληρη σχολή. Τα έργα του, μεγαλειώδη και μεγαλοπρεπή. Με θρησκευτικότητα που υπερβαίνει τον εαυτό της, γραμμές που καθηλώνουν και επιμήκεις μορφές που επιβάλλουν έναν άκρατο συναισθηματισμό, προτάσσοντας το φως του ανθρώπου σε αντιπαράθεση με τον βασανισμό του. Υπέροχος, μοναδικός, επιεικώς ασύγκριτος.
συνέχισε στην Ιταλία και την Ισπανία και εμπνέει έως και σήμερα καλλιτέχνες αλλά και θαυμαστές της τέχνης, που βλέπουν στο πρόσωπό του μία ολόκληρη σχολή. Τα έργα του, μεγαλειώδη και μεγαλοπρεπή. Με θρησκευτικότητα που υπερβαίνει τον εαυτό της, γραμμές που καθηλώνουν και επιμήκεις μορφές που επιβάλλουν έναν άκρατο συναισθηματισμό, προτάσσοντας το φως του ανθρώπου σε αντιπαράθεση με τον βασανισμό του. Υπέροχος, μοναδικός, επιεικώς ασύγκριτος.
Γνωστός και με το ισπανικό προσωνύμιο El Greco, o Δ. Θεοτοκόπουλος είναι από τους σημαντικότερους δημιουργούς όλων των εποχών. Εζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του μακριά από την γενέτειρά του. Την Κρήτη. Το βασικότερο κομμάτι του έργου του, το δημιούργησε στην Ιταλία και την Ισπανία. Πρώτα ήταν αγιογράφος στην Κρήτη και ύστερα ταξίδεψε στη Βενετία. Γνώρισε πολλούς σπουδαίους καλλιτέχνες και οι επιρροές του κρατούν από τους Τιτσιάνο και Τιντορέτο, τους μεγάλους αυτούς δασκάλους της ιταλικής τέχνης. Με προσανατολισμό στο ύφος του μανιερισμού, έφτιαξε απίθανα έργα που μέχρι και σήμερα αποτελούν διδαχή για τους νέους καλλιτέχνες. Τόσο ως προς το αξεπέραστο ύφος όσο και τη συγκλονιστική λεπτομέρεια που διέπει τα περισσότερα έργα του. Το 1577 όπου ζούσε πια μόνιμα στο Τολέδο, ολοκλήρωσε κάποια από τα πιο διάσημα έργα του, όπως το Εσπόλιο, η Ταφή του Κόμητα Οργκάθ κ.ά.
Ακόλουθος της Βενετικής σχολής και του μανιερισμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, ο Δ. Θεοτοκόπουλος έβαλε το προσωπικό του στοιχείο στην τέχνη του, άλλοτε δραματοποιώντας και άλλοτε συνθέτοντας εκείνα τα τοπία ή τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις που εξυπηρετούσαν τη φαντασία του ή καλύτερα, την ιδέα του για τον ρόλο του ανθρώπου στα φυσικά αλλά και μεταφυσικά περιβάλλοντα. Βέβαια, η μπαρόκ τεχνοτροπία που παραγκώνισε τον μανιερισμό, αλλά και τα μεταγενέστερα καλλιτεχνικά ρεύματα, επέφεραν την υποτίμηση του έργου του Θεοτοκόπουλου και πολύ αργότερα, στη διάρκεια του 20ού αιώνα, επανεκτιμήθηκε λαμβάνοντας την θέση που του πρέπει: Ανάμεσα στους χαρακτηριστικότερους και πιο διαπρεπείς καλλιτέχνες του κόσμου.
Οσον αφορά στην προσωπική του ζωή, ιδιαίτερος ήταν ο έρωτάς του με τη Χερόνιμα ντε λας Κουέβας (Doña Jerónima de Las Cuevas), με την οποία απέκτησε και ένα γιο, τον Χόρχε Μανουέλ. Ο Χόρχε μεγάλωσε μόνο με τον πατέρα του -ακολουθώντας τα βήματά του-, καθώς η Χερόνιμα πέθανε μετά τη γέννησή του.
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος πέθανε το 1614 στο Τολέδο, χωρίς να ξαναγυρίσει στην πατρίδα του. Τα έργα του υπέγραφε πάντα με Ελληνικά και με βυζαντινούς χαρακτήρες: «Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ο Κρης εποίει».
Πηγή:pelop.gr
