Δεν ντρέπομαι πια!

Ο Φώτης ντρέπεται για τον αδελφό του τον Κέκο, γιατί φωνάζει και δε μιλά, περπατά νευρικά και βγάζει περίεργους ήχους, και τα άλλα παιδιά τους κοιτούν παράξενα όταν περπατούν μαζί στην πλατεία. Όταν όμως μια μέρα ο Κέκος εξαφανίζεται, ο Φώτης στενοχωριέται και ντρέπεται για όσα ένιωθε για τον αδελφό του, γιατί ο Κέκος ξέρει να κάνει πολλά πράγματα καλύτερα από τον ίδιο και από τους άλλους: να τρέχει γρηγορότερα από όλους, να σκαρφαλώνει εκεί όπου κανένας δεν μπορεί, να έχει μνήμη ελέφαντα… Έτσι, όταν βρίσκουν τον Κέκο, ο Φώτης νιώθει χαρούμενος, περήφανος και δεν ντρέπεται πια που ο αδελφός του έχει αυτισμό.

Σε μια εποχή που οι περιπτώσεις αυτισμού όλο και μεγαλώνουν, λίγοι είναι οι συγγραφείς που τολμούν να ακουμπήσουν αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα. Λόγω και προσωπικού βιώματος στο ευρύτερο οικογενειακό της περιβάλλον, η συγγραφέας καταφέρνει να κερδίσει τους αναγνώστες της .

Μας κάνει όχι μόνο να μην λυπηθούμε τον αυτιστικό ήρωά της αλλά να τον καταλάβουμε και να τον αγαπήσουμε.